[ ::: ♥Keep_Mailing♥ ::: ]™ ફર્ક બહુત હૈ તેરી ઔર મેરી તાલીમ મેં (Gujarati)

Please use http://translate.google.com/ to translate this article to Language of your choice. ફર્ક બહુત હૈ તેરી ઔર મેરી તાલીમ મેં, તુને ઉસ્તાદોં સે સીખા હૈ ઔર મૈંને હાલાતોં સે! ડૉ. શરદ ઠાકર     એક જ હોસ્પિટલમાં ચૌદ-ચૌદ ડૉક્ટરો ભેગા થયા હતા. અડધા ત્યાં મેડિકલ ઓફિસર્સ હતા, બાકીના અડધા તાલીમાર્થી તબીબો હતા. બધાની અટકો પણ વિચિત્ર. જોકે, સૌરાષ્ટ્ર માટે આવી અટકો વિચિત્ર નથી, પણ પરિચિત છે. કાપડિયા, ઝાપડિયા, સાગઠિયા, વિરડિયા, ત્રાંબડિયા, સાવલિયા, કારેલિયા. આ બધા ચતુરાક્ષરી અટકવાળા હતા અને ચાંપલા, વાયડા, ધાંધલ, કૂબડા, બુમરા જેવી ત્રિઅક્ષરી અટકવાળા પણ હતા. બે ડૉક્ટરોની સરનેમ બે અક્ષરોની બનેલી હતી, ડૉ. ભૂત અને ડૉ. ભુવા! નવાઈ એ વાતની હતી કે ડૉ. ભૂત અને ડૉ. ભુવા બંને પાક્કા ભાઈબંધ હતા. જ્યાં જાય ત્યાં સાથે ને સાથે. મિત્રો મજાકમાં કહેતા પણ ખરા કે જગતનું આ એકમાત્ર ઉદાહરણ છે જ્યાં ભૂત ભુવાથી ભાગતું નથી.     ભૂત-ભુવા ગયા. પંદર મિનિટમાં ચમત્કાર! પાછા આવ્યા અને સમાચાર આપ્યા, 'સર, વૈશાલીને હવે એકદમ સારું છું. એનાં મમ્મી-પપ્પા એને અત્યારે જ ઘરે લઈ જવા માગે છે તમામ તબીબો મોજીલા માણસો હતા. આખો દિવસ હોસ્પિટલની ફરજ નિભાવતા રહેતા હતા, સાંજની ઓ.પી.ડી. પતે એટલે સી.એમ.ઓ. ડૉ. વિરડિયા સાહેબના બંગલાની બહાર ખુલ્લી વિશાળ જગ્યામાં બધા બેઠક જમાવે. ખુરશીઓ મુકાઈ જાય. કુંડાળે બેસીને ચા-પાણી પીવાય. દુનિયાભરની વાતોનો મેળો જામે. પછી આઠેક વાગે એટલે બધા જમવા માટે વિખેરાય અને દસેક વાગે એટલે ફરીથી મહેફિલ મંડાય. આ દસ વાગવાવાળી મહેફિલ મધરાતથીયે મોડી ખેંચાય. પત્તાંની નિર્દોષ રમતો જામે. આપણે સાંભળી પણ ન હોય તેવી બાજી અને આપણે જોયા પણ ન હોય તેવા બાજીગરો. જનરલ હોસ્પિટલ હતી એટલે 'ઇમરજન્સી' દર્દીઓની આવનજાવન તો ચોવીસેય કલાક ચાલુ જ રહેવાની. એમાં અધરાત-મધરાતનો અપવાદ ન હોય. જામેલી બેઠકમાં અચાનક કોઈ પેશન્ટ માટે વોર્ડબોય ડૉક્ટરને બોલાવવા માટે આવે ત્યારે જેનો 'કોલ' હોય તે ડૉક્ટર ઊભા થઈને જઈ આવે. પેશન્ટને તપાસીને, ટ્રીટમેન્ટ ચાલુ કરાવીને પાછા આવે. મહેફિલમાં જોડાઈ જાય. ડૉ. વિરડિયાની એક જ ફરિયાદ રહેતી હતી, 'આપણી મહેફિલમાં માત્ર બે ડૉક્ટરો જોડાતા નથી. ડૉ. ભૂત અને ડૉ. ભુવા. એનું કારણ?' ડૉ. ચાંપલાએ રમૂજ કરતાં કહ્યું, 'ભૂત સીધું સાદું નથી, પણ ભટકતું ભૂત છે. એને એક જ જગ્યા પર પગ વાળીને ચાર-પાંચ કલાક બેસી રહેવું એ ગમતુંયે નથી અને ફાવતું પણ નથી.', 'અને ડૉ. ભુવા? એ કેમ નથી આવતા?' 'ભુવા તો ભૂતની પાછળ જ પડેલા હોય ને? એ બંને 'સિયામીઝ ટ્વિન્સ' છે, જ્યાં એક ત્યાં બીજો.' પણ વાત મજાકમાં શરૂ થાય એટલે મજાકમાં જ પૂરી થાય તેવું નથી હોતું. એક દિવસ ડૉ. વિરડિયા સાહેબે ડૉ. ભૂત અને ડૉ. ભુવાને પોતાની ઓફિસમાં બોલાવ્યા. પૂછ્યું, 'તમે બંને ઇન્ટર્નશિપ કરવા આવ્યા છોને?' 'યસ સર.' ડૉ. ભૂતે વિનયપૂર્વક જવાબ આપ્યો. 'કેટલા મહિના માટે?', 'ત્રણ મહિના માટે સર. એમાંથી બે મહિના તો પૂરા થઈ ગયા. હવે ફક્ત એક જ મહિનો રહ્યો છે.', 'તમને અહીં ફાવતું નથી?' 'અરે! એવું કોણે કહ્યું સર? અહીં ન ફાવે તેવું શું છે? સુંદર ટાઉન છે. સુંદર હોસ્પિટલ છે. દર્દીઓની સંખ્યા પણ સારી રહે છે. બધા વોર્ડ્ઝ ભરેલા રહે છે. બીમારીની વિવિધતા પણ જોવા મળે છે. બે મહિનામાં અમને કેટલું બધું નવું શીખવા મળ્યું!' 'હં...મ...મ...મ...' ડૉ. વિરડિયા સાહેબે એક નાનકડો 'પોઝ' લીધો, પછી ટોણો માર્યો, 'અહીં બધું સારું છે, ફક્ત અમે જ ખરાબ છીએ, ખરું ને?' 'અરે! આ શું બોલ્યા સર? અહીં સૌથી સારા તો તમે છો. માત્ર તમે જ નહીં, બધા મેડિકલ ઓફિસરો પણ અત્યંત માયાળુ અને મળતાવડા છે. અમને નાના ભાઈઓની જેમ...' 'જો અમે બધા મળતાવડા હોઈએ તો તમે બે જણા કેમ અમારી સાથે હળતા-ભળતા નથી? રોજ અમારી રાત્રિબેઠક જામે છે તેમાં તમે કેમ આવતા નથી? એની પ્રોબ્લેમ?' 'પ્રોબ્લેમમાં તો કંઈ નથી સર. વાત જાણે એમ છે કે હું અને ભુવા બેય ખેડૂતના દીકરાઓ છીએ. અમને હરવું-ફરવું ગમે. પત્તાંની બાજી ટીચવામાં અમને રસ ન પડે. અમને તો ગામની બહારની ધરતી બોલાવે, નદી-તળાવ અને ખેતરો અમને આમંત્રણ આપે. રોજ મોડી રાત્રે ગામની બહારના શિવાલયની પાસેના પીપળા નીચે બેસીને વાતો કરવામાં જે મજા આવે એવી મજા અમને બાવન પત્તાંની બાજીમાં ન આવે. જગતની 'ઓપન યુનિવર્સિટી' અમને જે શીખવી શકે તે કોઈ મેડિકલ કોલેજ કે જનરલ હોસ્પિટલ ન શીખવી શકે. તમે માઠું ન લગાડશો સર, પણ અમે જેવા છીએ તેવા જ અમને સ્વીકારી લેજો.' ચર્ચા પૂરી થઈ ગઈ. ડૉ. ભૂત અને ડૉ. ભુવાની 'આઉટડોર' રખડપટ્ટી ચાલુ રહી, બીજા ડૉક્ટરોની ઇન્ડોર ગેમ્સ પણ ચાલતી રહી. આવી જ એક રાત હતી. ડૉ. વિરડિયા સાહેબની આગેવાની હેઠળ બધા બાજીગરોની રંગત જામેલી હતી. નાસ્તાની વાનગીઓ આવ્યે જતી હતી. ખડખડાટ હસવાના અવાજોથી વાતાવરણ ગુંજતું હતું. ત્યાં એક વોર્ડબોય 'કોલ બુક' સાથે આવી પહોંચ્યો. 'શું છે મહેશ?' ડૉ. વિરડિયા સાહેબે પૂછ્યું. મહેશે ચોપડો એમના હાથમાં આપી દીધો. ફીમેલ મેડિકલ વોર્ડમાંથી ડ્યૂટી પરની સ્ટાફ સિસ્ટર લખતી હતી, 'એક અઢાર-ઓગણીસ વર્ષની છોકરીને લઈને એના ઘરના સભ્યો આવ્યા છે. તકલીફ શું છે તે સમજાતું નથી. છોકરીનું નામ વૈશાલી છે. બહુ વિચિત્ર વર્તન કરે છે. તાત્કાલિક આવવા માટે વિનંતી છે.' 'કોલ' વાંચીને ડૉ. વિરડિયાએ કુંડાળા માથે નજર ઘુમાવી, 'આજે કોણ 'નાઇટ ડ્યૂટી' પર છે?' જવાબમાં ડૉ. ત્રાંબડિયા ઊભા થયા અને મહેશની પાછળ ચાલતા થયા. અડધો કલાક થવા આવ્યો, પણ ડૉ. ત્રાંબડિયા પાછા ન આવ્યા. એમને બદલે મહેશ પાછો આવ્યો. આવીને 'મેસેજ' પીરસ્યો, 'સાહેબ, ત્રાંબડિયા સાહેબે કહેવડાવ્યું છે કે કેસ બહુ અઘરો છે. મારું એકલાનું કામ નથી, માટે બધાને બોલાવી લાવ, એટલે હું આવ્યો છું.' મહેશની વાત સાંભળીને બધા ચોંકી ગયા. આવું આ પહેલાં ક્યારેય બન્યું ન હતું. નક્કી મામલો ગંભીર હોવો જોઈએ. પત્તાં ફેંકીને બધા ઊભા થઈ ગયા. પાંચ જ મિનિટમાં વોર્ડમાં પહોંચી ગયા. 'ક્યાં છે પેશન્ટ?' ડૉ. વિરડિયાએ પૂછ્યું. 'સર, વૈશાલીને બાજુના રૂમમાં રાખી છે. એ ખૂબ તોફાન કરતી હતી. વોર્ડમાં બીજા પેશન્ટ્સને ખલેલ ન પહોંચે એ માટે.' ડૉ. ત્રાંબડિયાએ ખુલાસો કર્યો. બધા વૈશાલીની રૂમમાં ગયા. અઢારેક વર્ષની સુંદર યુવતી હતી, પણ તદ્દન વિખરાયેલી હાલતમાં. આંખો બહાવરી. ડોળા ચકળવકળ ફરે. જક્ષણી જેવા ખુલ્લા વાળ. ખાટલામાં પડી-પડી ઊછળે. થોડી થોડી વારે ચીસો પાડે, 'મરી ગઈ રે! પેટમાં દુખે છે. માથું ફાટે છે. છાતીમાં મૂંઝારો થાય છે. કમર તૂટે છે. મારા પગ...' બધા વિચારમાં પડી ગયા. ડૉ. ત્રાંબડિયાએ કહ્યું, 'સર, વીસ મિનિટથી હું ચેકઅપ કર્યા કરું છું. પલ્સ, બ્લડપ્રેશર, ટેમ્પરેચર, છાતી, પેટ, ક્યાંય કશી જ ગરબડ નથી જણાતી. પેશન્ટ થોડી થોડી વારે એની ફરિયાદ પણ ચેઇન્જ કરતી રહે છે. તમે ઓર્ડર કરો તો લેબ. ટેક્નિશિયનને બોલાવીને અત્યારે બધા ટેસ્ટ્સ...' ટેક્નિશિયન દોડી આવ્યો. ટેસ્ટ્સ કર્યા. બધા રિપોર્ટ્સ નોર્મલ આવ્યા. સોનોગ્રાફી પણ સામાન્ય નીકળી. વધારે 'હાઇફાઈ' પરીક્ષણો ત્યાં થતાં ન હતાં. ડૉક્ટરો એક અલાયદી ઓફિસમાં બેસીને મંત્રણા કરવા લાગ્યા. છેવટે બધાનો એક જ મત આવ્યો, 'ધિસ ઇઝ હિસ્ટેરિકલ. છોકરી ઢોંગ કરે છે. એને કશું જ નથી થયું. નાટક કરે છે નાટક!' પણ એનાં સગાંઓને આવું કહેવામાં જોખમ હતું. વૈશાલીનો બાપ ભારાડી હતો. ડૉક્ટરોની સાથે ઝઘડી પડે તેવો હતો. મારી છોકરી મરવા પડી છે ને તમને નાટક લાગે છે, એમ? કબૂલ કરી લો કે તમને નિદાન નથી આવડતું! બધા ભારે મુસીબતમાં મુકાઈ ગયા હતા, ત્યાં અચાનક બે ડૉક્ટરોનું આગમન થયું. ડૉ. ભૂત અને ડૉ. ભુવા. 'સર, એની પ્રોબ્લેમ? અમે રખડીને પાછા ફર્યા ત્યાં વોર્ડમાં ચહલપહલ જોઈ એટલે અહીં આ‌વ્યા. અહીં તો તમે બધા..?' ડૉ. ભૂતે પૂછ્યું. ડૉ. વિરડિયાએ વૈશાલીની રૂમ તરફ ઇશારો કર્યો. ટૂંકમાં બધી વાત સમજાવી દીધી. પછી કહ્યું, 'જાવ અંદર જઈને જોઈ તો આવો? તમને શું લાગે છે?' ભૂત-ભુવા ગયા. પંદર મિનિટમાં ચમત્કાર! પાછા આવ્યા અને સમાચાર આપ્યા, 'સર, વૈશાલીને હવે એકદમ સારું છું. એનાં મમ્મી-પપ્પા રાજીખુશીથી એને અત્યારે જ ઘરે લઈ જવા માગે છે. આપણા બધાની માફી માગે છે અને પુછાવે છે કે હોસ્પિટલની જે ફી થતી હોય તે ચૂકવી દેવા તૈયાર છે.' ખરેખર આંખના પલકારા જેટલા સમયમાં દસ સગાંઓનું ટોળું વૈશાલીને લઈને શબ્દશ: નાસી ગયું. ડૉ. વિરડિયાએ પૂછ્યું, 'શાબાશ મારા વીરપુરુષો! હવે એ તો કહો કે આ બધું શું હતું?' 'સર, છેલ્લા ચારેક દિવસથી અમે જ્યાં ફરવા જતા હતા ત્યાં સમી સાંજના અંધારામાં આ છોકરી એના પ્રેમીની જોડે છાનાછપના મિલન માટે આવતી હતી. એ બંનેની વાતચીત અમારા કાનમાં પડી ગઈ હતી. એ બંનેને લગ્ન કરવાં છે, પણ છોકરીનો બાપ અને ભાઈ સંમતિ આપતા નથી. આજે સાંજે જ એ બંનેએ બીમારીનું નાટક કરવાનું વિચાર્યું હતું. છોકરીનો ઇરાદો એવો હતો કે એના ઘરના સભ્યો થાકી-હારીને ઢીલું મૂકી દેશે. પછી જરૂર પડશે તો પંડ્યમાં માતાજી આવવાનું નાટક પણ કરી લેવાશે.    હું તો વૈશાલીને જોતાંવેંત સમજી ગયો. એને એકાંતમાં કહી દીધું કે તારું નાટક બંધ કરી દે, નહીંતર તારા બાપને કહી દઈશ. એ એક જ મિનિટમાં સાજી થઈ ગઈ. મામલો ખતમ! સર, હું કહેતો હતો ને કે દુનિયાની ઓપન યુનિવર્સિટી તમને જે શીખવે છે તે...' અને બધા હસી પડ્યા.

--
You received this message because you are subscribed to the Google Groups "Keep_Mailing" group.
To unsubscribe from this group and stop receiving emails from it, send an email to keep_mailing+unsubscribe@googlegroups.com.
To post to this group, send email to keep_mailing@googlegroups.com.
Visit this group at https://groups.google.com/group/keep_mailing.
To view this discussion on the web visit https://groups.google.com/d/msgid/keep_mailing/CAH3M5OsrGUH5byGOgssOqeNiNL%2BVYSb_hyAd5HoS%3DS7bg_kJBQ%40mail.gmail.com.
For more options, visit https://groups.google.com/d/optout.